Бага насны дурсамж хөвөрсөөр...

Бага насныхаа тухай бичсэн чинь багын найзууд уншаад зарим нь уйлж байна гэнэ. Нээрээ тийн, чи ямар сайн санадаг юм бэ? гэцгээж байна. Тэгээд бас тэгж байсан гээд л  миний бичсэнээс цаашаа дурсамж нь хөвөрч байна. Миний бага нас бас тэд нарын бага нас юм чинь... Хамт тоглож өссөн багын найзууд бол яг надтай адилхан дурсамжтай байлгүй яахав. 

Мартсан нэгэнд нь сануулж, хатсан нүдийг нь норгож буян үйлдэж яваа юм байна даа би чинь кекеке... Бага насны тухай бүгдийг нь бичвэл ч бас урт бичлэг болно шүү. Би цухас дурдаад л өнгөрөхөд уйлцгааж байгаа хүмүүс дахиад үргэлжлүүлээд бичээд байвал яацгаах юм бол доо аан ккк. Үргэлжлүүлнээ, харин та хэд алчуур салфеткаа бэлдэж байгаад уншаарай. 

Хүүхэд байхад бид нарыг айлгадаг байсан яриа бол "хар гар, улаан гар, ногоон гар" гэх мэтийн тод өнгийн гарны тухай явган яриа байлаа. Биднээс арай том ах, эгч нар ямар нэгэн гарны тухай ярьж айлгадаг байв. Нэг удаа... Зуны нэгэн дулаахан орой, бүрэнхий болж эхлэхэд манай байрны 1-р орцны хэдэн хүүхэд гэртээ орж чадахгүй орцныхоо үүдэнд бөөгнөрөөд их л чухал яриа өрнүүлээд зогсоцгоож байна. Хажуугаар нь өнгөрөөд явах гэсэн дуудсанаа "манай подьездний 3 давхарт нэг улаан гар байна, орц тас харанхуй" гэж байна шүү. Би шууд итгээд л бас айгаад эхэллээ. Тэд нартай хамт айлцаж, сэтгэл санааны дэмжлэг үзүүлэхээр зориг шулуудан зогсов. Тэр хавиар байх байрныхаа хүүхдүүдийг дуудаж улаан гарны тухай ярьсаар байгаад сүүлдээ нэлээн олуулаа болж авлаа. Бөөн чухал царайлсан, айдас хурсан дүрлийсэн нүднүүд "одоо яахуу" гэцгээгээд л... Тэгсэн нэг ах орц руу яваад орох гэхэд нь "ахаа наана чинь улаан гар байгаа, битгий ор" гэсэн чинь "аан" гэснээ инээгээд яваад орчихсон. Улаан гаранд бариулаад орилоод гараад ирэх байх гэж бодоод хүлээгээд байсан чинь байдаггүй ээ. Гэх мэтчилэн нэлээн хэдэн том хүмүүс орж гараад л байсан. Зүв зүгээр. Тэгж байтал аав ээж нар хүүхдүүдээ дуудаж эхлээд, манай аав бас намайг гэртээ ор гэж дуудаад... Аавдаа гүйж очоод аймшигтай улаан гарны тухай хэлсэн чинь шоолж инээгээд өнгөрч билээ. 

Зун лагерь дээр байхад нэг удаа шөнө болсон хойно бидний хэдэн хүүхдүүд  манай том ахыг, бас нэг айлын том ахтай хамт сууж байхаар нь очоод аймаар юм яриад өг гээд л шаллаа. Тэгсэн тэр 2 ингэж ярьж өгсөн: "Францын нийслэл Парисын гудмаар цагаан туфльтэй, цагаан цувтай хүүхэн тог тог тог тог тог тог....." гээд л тог тог нь дуусдаггүй ээ. Бид нар айхад бэлдээд л биеэ хураагаад, чих тавиад сонсож эхэлснээ сүүлдээ "тог тог"-оос нь залхаад уурлаад эхэлж байгаа юм чинь хахаха...

Одоо эргээд бодоход багадаа ч мөн аймаар жалга довны үзэлтэй байжээ. Манай Налайхад казакууд их амьдардаг, казакын хороолол гээд тусдаа нэг гэр хороолол байдаг байлаа. Одоо ч монголчууд холилдоод амьдардаг болсон байналээ. Дээр үед бол тэр хороололд зөвхөн казак хүмүүс л амьдардаг байв. Манай байрнаас урагшаагаа нэг уул ч юм уу дов ч юм уу даваад, уурхайн наана байдаг байсан. УБ-ын энэ төв зам чинь зүүн тийшээ үргэлжлээд явсаар байгаад манай Налайхын төв, казакын хороолол 2-ын дундуур яваад уурхай хүрдэг л дээ. Бид нар хааяа уулан дээр гарч тоглоё гээд замын цаадах дов дээр очихоор цаанаас казак хүүхдүүд гарч ирээд чулуу нүүлгээд хөөгөөд эхэлдэг байв. Тэгээд байрныхан нэг тал, гэр хорооллынхон бас нэг тал болоод чулуун байлдаан болно. Хасаг, монгол 2 тал болоод үзэлцэнэ л дээ.  Хөвгүүд дайсны тал руу чулуу нүүлгэж, охидууд айж хашгирч зугатааж сүрийг үзүүлнэшд. Аймаар юм болдог байж билээ, бурхан минь.
Байрнуудынхаа дунд ирэнгүүтээ танай байр, манай байр гээд байр байраараа талцаад бас үзэлцнээ. Байрныхаа гадаа ирэнгүүтээ танай орц, манай орц гээд орцоороо талцаад бас муудалцана. Үгүй мөн ч жалга довсог, орц хонгилсог үзэлтэй байж одоо эргээд бодоход хахаха...
За за дараа үргэлжлүүлье. Нэг найз уулзъя гээд дуудаад байна. Гялс уулзчихаад харьж хувцсаа аваад фитнесст явна. Гарахаас...