Амьдралын ээдрээ

Уг нь би юу ч бичихгүй гэж бодсон чинь намайг өдөөн хатгаад зүгээр суулгахгүй байна. Бүр бичмээр санагдчихлаа.

Сая нэг хамт ажиллаж байсан бүсгүйтэй чатлаад... Нөхрөөсөө болж бөөн стресс. Угаасаа сүүлийн хагас жил энэ асуудалтай зууралдаж байгаа юм. Нөхөр нь өөр эмэгтэйтэй учир ургуулаад, тэдний гэр бүлд хэрүүлийн алимны мод ургуулчихсан.  Охин нь миний охинтой яг чацуу болохоор бид 2 их дотно байдаг юм. Анх надаа яриад уйлахаар нь би "охиноо бодоод тэвч, итгэ, хүлээ тэгвэл бүх юм сайхан болно" л гээд байлаа. Тэгээд бас тэр муу шулам санаатай эмэгтэйд нөхрөө битгий алд гээд л өөрөө нээх лаг юм шиг л зөвөлгөө өгөөд байлаашд. Биш юм байнаа тэгсэн. Нөхрийнхөө сэтгэл санааг тогтоож барих гэж эхлээд баахан ламдсан. Дараа нь баахан бөөдсөн. Тэрэн шиг худлаа юм байдаггүй л юм байна. 

Сая дахиад энэ асуудлаа ярихаар нь гэнэт уур хүрээд явчихлаа. Хамгийн сонирхолтой нь нөхөртэй нь зууралдаад байгаа эмэгтэй манай хүнээс миа. Чухам юунд нь болдог юм бүү мэд. Нэгэнт явсан сэтгэл яагаад ч эргэж ирдэггүй юм шиг байна.  Байнгын сэтгэлийн дарамттай ийм утгагүй амьдралаар яах юм бэ? Одоо наадхаа хая, сал гэсэн зөвөлгөө өгчихлөө. Тэр хогийн амьтныг орхи, өөрийгөө бод, охиноо бод, мөнгө, цаг заваа өөртөө, охиндоо зориул гэлээ. Угаасаа би аль эртний л нөхөртөө анхаарал тавьж стрессдэлгүй, өөрийгөө бод гэж хэлээд байсан юм. Үгэнд орохгүй, нөхрөө том хүү нь аятай л бөөцийлөөд байдаг юм. Хүний хайр даахгүй новшийг одоо үнсэнд хаясан шалз шиг хаях хэрэгтэйшд. Бүр уур хүрчихлээ зүгээр. 

Хэд хоногийн өмнө 10 жилийн ангийн нэг найз маань утасдлаа. Ээждээ байр авч өгөхгүй бол болохоо байлаа гэнэ. Яав, юу болов? гэсэн чинь ээжтэй нь хамт амьдардаг бага дүүгийнх нь эхнэр "ээжээсээ тусдаа амьдрах юм бол чамтай амьдарна" гээд яваад өгчихсөнөөс болоод тэр тэнэг нь ээжийгээ гэрээсээ хөөгөөд байна гэнэ. Юу гэсэн үг вэ энэ чинь одоо аан? Хорвоо нээрээ тэнэгүүдээр дүүрэн юмаа. Эхийг нь ад үзэж байгаа эмэгтэйд өөрийг нь хайрлах чин сэтгэл байна уу, бас бодож үзмээр л асуудал. Үнэхээр хайртай бол хайртай хүнийхээ хамгийн хайртай хүнийг ад үзэх сэтгэл хаанаас гарах уу? Миний ухаан хүрч ухаж ойлгохгүй байна. Би өөрөө аав ээжийнхээ мөнх бусыг үзчихсэн болохоор тэр эрхэм хүмүүсийн үнэ цэнийг мэднэ. Тийм аймшгийн, тийм мулгуу бодол надаас лав хэзээ ч гарахгүй. Яахав хадам ээж нь эмэгтэй хүн  л болсон хойно ааштай, сэтгэлд нь нийцэх нийцэхгүй юм зөндөө л байгаа болохоор янз бүрийн ааш гаргадаг л байх. Гэлээ гээд өөрөө эхгүй юм шиг, өөрөө эх болоод дараа нь хадам ээж болохгүй юм шиг тэгж аашлаж болохгүй л дээ. Юм ээлжтэй. Хэзээ нэгэн цагт хэн нэгнийг зовоож байсан зовлон хүнд өөрт нь заавал ирдэг. Олон жишээ амьдрал дээрээс харлаа.

Энэ дэлхийгээр нэг дүүрчихсэн залуугийн эсвэл бүсгүйгийн жишээ зөндөө л байна. Тэр болгоныг тоочоод байвал барагдахгүй. Миний эргэн тойронд зөндөө л жишээ байна. Амьдрал угаасаа л ээдрээтэй байж л учир утгатай болдог ч юм шиг. 

Сонирхуулахад хүнд заавал учрах ёстой заяаны болон зуурдын хань, найз нөхөд байдаг юм гэнэлээ. Хувьтай нь заяаны ханьтайгаа учирдаг бол, хувьгүй нь зуурдынхтайгаа учирч зовдог юм байх. Зуурдынх нь хэсэгхэн хугацааны жаргал бэлэглээд зовлонд унагаад оддог бол заяаных нь учирч өгөхгүй зовоож байгаад учрахаараа амьдралыг утга учиртай жаргалтай болгодог юм гэнэ. Үнэхээр хувьтай хүн бол заяаны хань, найз нөхөдтэйгөө зовлон багатай шууд учирдаг юм байхаа. За за би сайн тайлбарлаж чадахгүй нь. Шүгдэнг уншиж байхад л нэг иймэрхүү утга санаатай юм ойлгож авсан юм. Юутай ч миний бичлэгийн баатрууд зуурдын ханьтайгаа учраад, үйлээ үзэж яваа юм шиг байна. Яаж ч болохгүй сэтгэлийг нээрээ яалтай ч билээ?